WYSTAWY

Skateboarding to więcej niż sport – to jedyne w swoim rodzaju, żywiołowe zjawisko kulturowe, w którym popisy fizycznej sprawności, moda, design, grafika artystyczna a nawet sztuka filmowa łączą się w jedną całość. Dyscyplina ta prawdopodobnie narodziła się w latach 40. ubiegłego wieku w Kalifornii, w środowisku surferów, stając się z czasem jedną z najpopularniejszych rozrywek terenowych wśród dzieci i młodzieży na całym świecie.

Skatersi – jak przyjęło się ich nazywać – wykorzystują miejską przestrzeń jako jeden wielki plac zabaw, ale od lat 70. zaczęto budować dla nich specjalne parki w celu utrzymania tej zabawy w ryzach. Skatersi rzeczywiście zbudowali sobie niezbyt korzystny wizerunek młodzieży hałaśliwej, agresywnej i nieskorej do przestrzegania społecznych reguł.

Ciemna strona skateboardingu jest szczególnie widoczna w krajach takich jak Meksyk, gdzie gwałt i zorganizowana przestępczość jest wszechobecna, zwłaszcza na ubogich i przeludnionych obszarach miejskich, gdzie narkotyki są częścią codziennego życia. Razem z Tomaszem Gudzowatym odwiedzamy niebezpieczne dzielnice meksykańskiej metropolii: Nezę i Tepito. Bohaterowie są w różnym wieku i mają za sobą różne doświadczenia. Oni sami mówią o swojej pasji jako o buntowniczej i twórczej manifestacji niezgody na konformizm. To ich królestwo niczym nieskrępowanej wolności.

Wystawa składa się z zaledwie dziewięciu czarno-białych fotografii, wykonanych za pomocą wielkoformatowego aparatu na filmie 4×5″. Pod tym względem odpowiada fotoesejowi w stylu publikacji magazynu Life. Jednakże zdjęcia powiększone do niespotykanych rozmiarów i wyeksponowane w przestrzeni galerii ujawniają nowy wymiar tego klasycznego gatunku. Gudzowaty tworzy precyzyjne, wyrafinowane estetycznie kompozycje, uderzająco odmienne od wszechobecnej dziś pośpiesznej fotografii reporterskiej, adresowanej do niecierpliwego widza, który ledwie zauważa obrazy przemykające tysiącami przez ekran smartfona. Artysta zaprasza nas do niemal fizycznego wejścia w świat meksykańskich skaterów, do wzbudzenia w sobie empatii w stosunku do portretowanych postaci i zrozumienia złożonego socjokulturowego tła wielkomiejskiej rzeczywistości.

Tomasz Gudzowaty, ur. w 1971 r. w Warszawie, zyskał międzynarodowe uznanie w dziedzinie fotografii dokumentalnej i artystycznej jako wielokrotny laureat i finalista najważniejszych międzynarodowych konkursów, w tym World Press Photo (dziewięć nagród), Pictures of the Year International, NPPA’s Best of Photojournalism, International Photography Awards, B&W Spider Awards oraz National Portrait Gallery’s Taylor Wessing Photographic Portrait Prize. Fotograficzna pasja zaprowadziła go do ponad stu krajów i na wszystkie kontynenty. Podejmował takie tematy, jak dzika porzyroda, sport i zjawiska społeczne. W jego dorobku jest wiele publikacji prasowych (m.in. w Cartier Art, Max, L’Equipe, The Guardian, Newsweek, Forbes, National Geographic Travel, Time, Photo, British Journal of Photography, Spook, Vogue Italia i L’Uomo Vogue) oraz kilkanaście książek wydanych w oficynach o międzynarodowej renomie, takich jak Hatje Cantz i, przede wszystkim, Steidl Verlag. Jest adiunktem w Szkole Filmowej im Krzysztofa Kieślowskiego na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, gdzie uzyskał tytuł doktora sztuki w 2018 roku.

MEDIUM (DUBELTOWO)

Na zdjęciach Wojciecha Prażmowskiego są:
pomniki, obeliski, kukły, manekiny, totemy, święte obrazy i figury, idole, emblematy, relikty, ruiny, pałuby, ambalaże…
Są tam także: Strękowizna, Bytom Wirek, Małoszyce, Mokra, Chmielnik…
… oraz archetypy i symbole,
a także fantazmaty
i duchy poetów […]

„Ogrody polskie” dokumentują Polskę tuż przed jej kapitulacją w wojnie domowej (Czyli, samej przed sobą? Wygląda na to, że tak).
Te: pomniki, obeliski, kukły, manekiny, totemy, święte obrazy i figury, idole, emblematy, relikty, ruiny, pałuby, ambalaże…
… są jak białe flagi. […]

Kilkanaście tysięcy kilometrów przejechanych samochodem i motorowerem tam, gdzie stały (i gdzieniegdzie jeszcze stoją): pomniki, obeliski, kukły, manekiny, totemy, święte obrazy i figury, idole, emblematy, relikty, ruiny, pałuby, ambalaże…
… apotropaiony (gr.: „magiczny przedmiot chroniący przed złem”).
Czyli: orzeł biały w roli ogrodowego krasnala, krasnoludki w bramach łódzkich i śląskich kamienic, Kościuszko (wszędzie), krzyż z girlandą plastikowych kwiatów, oczywiście Matka Boska Częstochowska, Święta Rodzina, Chrystus Frasobliwy, ale także: samolocik na patyku i Goła Baba z ręcznika, i suszące się dżinsy zwisające z okna śląskiej kamienicy-ogrodu na znak nadziei (Flaga wprawdzie nie łopoce, ale „póki my żyjemy”; dopóty nas póki naszej pracy).[…]

Ś.P. Władysław Hasior urządzał u siebie na Jagiellońskiej Seanse Zgryźliwości. Napełniał magazynek rzutnika (broń miał jeszcze analogową) i ładował serię za serią slajdy z peerlowską neoawangardą wielkoprzemysłową i małopodwórkową. Ura! Pomnikowe kubiki, stożki, piramidy ku chwale którejś rocznicy Polski Ludowej oraz quasi-reklamy jajek i margaryny okraszone sloganem do rymu rozbryzgiwały się nam w oczach.
Kto by pomyślał, że za paręnaście lat…
Prażmowski jeszcze zdążył: oto stojaki na szturmówki pomalowane w żywe kolorki: parafraza Duchampowskiego „Stojaka na butelki”. […]

Fotografia Prażmowskiego jest chtoniczna. Zastawia sidła na nasze fantazmaty, na nasze swojskie (Mogą być swojskie? A mogą być jakieś inne niż swojskie?) archetypy i symbole. To tak, jakby ziemia (Strękowizna, Bytom Wirek, Małoszyce, Mokra, Chmielnik…) gorączkowała i wypacała z siebie: pomniki, obeliski, kukły, manekiny, totemy, święte obrazy i figury, idole, emblematy, relikty, ruiny, pałuby, ambalaże…
Wystarczy podjechać, zatrzymać się popatrzeć, wycelować aparat…
Nastawić ostrość.
Z bezwzględnością i z czułością jednocześnie.
Czyli, z miłością.
Pewna pani z towarzystwa, która ponoć wiedziała co mówi, powiedziała kiedyś: „Wojtuś nadaje się na medium”.
Sprawdziło się, podwójnie: „dubeltowo”, jak starsi powiadali.

Dariusz Bugalski

fragment tekstu z katalogu do wystawy „Ogrody Polskie”, Galeria FF, Łódź, 2011

Wojciech Prażmowski urodził się w 1949 roku w Częstochowie… Absolwent Technikum Leśnego w Brynku. Fotografią zajmuje się od roku 1968 /udział w Ogólnopolskiej Wystawie Fotografii Artystycznej w Częstochowie/. Ukończył Szkołę Fotografii Twórczej w Brnie  i Państwową Wyższą Szkołę Filmowa, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi. Do chwili obecnej uczestniczył w 350 wystawach fotograficznych w kraju i zagranicą. Od  1977 jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Reprezentuje nurt fotografii kreacyjnej. Jest twórcą „foto – obiektów”. Profesor, doktor habilitowany w dziedzinie sztuki filmowej. Do roku 2019  wykładowca w Akademii Sztuk Pieknych w Poznaniu, Państwowej Wyższej  Szkole Teatralnej, Telewizyjnej i Filmowej w Łodzi i Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Prace fotograficzne w zbiorach; Muzeum Narodowe Wrocław, Muzeum Sztuki Łódź, Museum of Modern Art New York , Museet for Fotokunst Odense, CRP Douchy, Musee de l’Elysee Lausanne, Nihon University Tokyo, Striped House Museum of Art Tokyo, Alvar AAlto Museum Jyvaskyla, Muzeum Śląskie w Katowicach, Muzeum w Gliwicach, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie,The Ronald S.Lauder Foundation New York, Museo Contemporare Arte Vigo i kolekcjach prywatnych.

Odznaczony Srebrnym Medalem Gloria Artis.

LOVE-KROWE

Ostatnia dekada PRL

Fotografie tu przedstawione pomagają nam pamiętać historię wielkiego osiągnięcia Polaków XX wieku: zmiany ustrojowej w 1989 roku. Przybliżają i pozwalają zrozumieć pełną niepewności atmosferę tamtych dni. Możemy dzięki nim poczuć adrenalinę i rewolucyjnego ducha strajków i manifestacji patriotycznych lat 80. To zbiorowy portret końca systemu. Kto do niego pozował, ten wie, jak dramatyczne to były czasy. Przemiany nie wydarzyły się jednego dnia, ale były złożonym ciągiem zdarzeń.

Historia ma wprawdzie wielkie, chętnie pamiętane daty, ale to niepełny obraz. Składa się też z tysięcy pomniejszych faktów, a wśród nich także z naszej pracy i przejawów społecznej solidarności oraz odpowiedzialności. Codzienne dni historii to też szare uliczne życie, a niekiedy spontaniczny, zbiorowy wysiłek protestów. Bez tych „mikrohistorii” – wielu powszednich zdarzeń i drugoplanowych bohaterów lat 80. – nie uzyskalibyśmy pełnego obrazu przełomu, z którego Polska zasłynęła na świecie. Fotografie pozostawiają nas z refleksją, że wolność nie jest dana raz na zawsze, ale wymaga politycznej świadomości tysięcy ludzi. Tę opowieść tworzyli być może także oglądający dzisiaj te zdjęcia. Bohaterowie 4 czerwca.

opracowanie historyczne: Tomasz Fudala

Witold Krassowski (ur. 1956) – polski fotograf.

Reporter tygodnika „Przegląd Katolicki” i agencji Network Photographers. Współpracownik pism „Der Spiegel”, „The Observer”, „The Independent”, „New Yorker”, „National Geographic” i „Gazety Wyborczej”. Juror World Press Photo oraz jego laureat (1992 i 2003). Laureat konkursu Polska Fotografia Prasowa (1994, 1995, 1996, 1997, 2000, 2003). Autor wystaw m.in. „Powidoki z Polski” o transformacji ustrojowej w Polsce w latach 1987–1997.

Jest absolwentem Lingwistyki Stosowanej na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował także w Institut de Linguistique Generale, Universite de Paris III Sorbonne Nouvelle. Doktor habilitowany. Prodziekan Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

www.witoldkrassowski.com

Jacy byliśmy? Jak wyglądał nasz kraj, a jak żyje się teraz? „Mechanizm” to fotograficzna opowieść, dzięki której nie tylko możemy zobaczyć, ale także postarać się zrozumieć i docenić jak zmienił się nasz kraj w latach 1988-2019.

O książce:

„Polska na zdjęciach Foreckiego to tytułowy mechanizm. Autor nie ocenia, raczej jest dogłębnym obserwatorem rzeczywistości – tej szarej, zwykłej oraz tej „ważniejszej” – z pierwszych stron gazet. Ukazuje ją jednak nie wprost – jak zwykło się drukować ją w prasie. Sporo jest w Foreckim socjologa – dokumentalisty – dużo więcej niż fotoreportera.

Opowieść zaczyna się w późnych latach osiemdziesiątych, szarość ulicy zamienia się w kolor nieprzewidywalnych lat dziewięćdziesiątych i dociera współczesności.”

Adrian Wykrota

Publikacja została książką roku Grand Press Photo, zdobyła wyróżnienie na Pictures of the Year International. Głosami czytelników zajęła drugie miejsce w plebiscycie Fotopolis.

O pięknie życia

Tematem wystawy jest szeroko pojęta idea zabawy jako podróży w głąb krainy szczęśliwego dzieciństwa. Marek Szyryk pokazuje zestaw, które wykonał w wieku 11-16 lat. Zdjęcia pochodzą z lat 1987-83. Mają w sobie urok zatrzymanego czasu, beztroski i poczucia wolności, które przynależą do wieku dziecięcego i młodzieńczego. Jest w nich nostalgia za światem utraconym, tęsknota za czystym i naturalnym doznaniem zadowolenia z życia, które z biegiem czasu niepostrzeżenie umyka. Fotografie Szyryka są nie tylko uniwersalnym reportażem o pięknie istnienia ,,homo ludens”. To zestaw, który zaskakuje dojrzałością młodego twórcy, wyczuciem chwili, świetnymi ujęciami ruchu, wyważoną i przemyślaną kompozycją. Szyryk okazuje się uważnym obserwatorem, fotografuje chwile młodzieńczych zabaw ze świadomością, że zachowuje część ważnego dla siebie w danym momencie świata. Ma się wrażenie, że z pełną świadomością kreuje zarejestrowaną rzeczywistość jako symboliczną, idylliczną krainę spokoju, pogody ducha i szczęśliwości.
Narracja archiwalna kontynuowana jest przez dojrzałego twórcę, doświadczającego tych samych doznań w kontekście fotograficznej obserwacji współczesnych zabaw dziecięcych.
Cudowna kraina dzieciństwa to nie tylko wspomnienie z dalekiej przeszłości. Zabawa trwa nadal, poczucie szczęścia i radość z życia dostępne są w każdym miejscu i czasie.

Joanna Mielech

Marek Szyryk – profesor zwyczajny – wykładowca Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. Od 2000 należy do Związku Polskich Artystów Fotografików.
Jest twórcą zajmującym się fotografią klasyczną. Na nowo odkrył i propaguje starą technikę mokrego kolodionu. Jest autorem zestawów fotografii, m. in. ,,Fotografia z filiżanką herbaty”, ,,Pomiędzy”, ,,Moje Karkonosze”, ,,Fotografie”, ,,Dotykając stołu”, ,,Wracam do raju”, ,,Atlas form przetrwalnikowych”, ,,Medytacje”.
Swoje prace prezentował na wielu wystawach w Polsce i za granicą, m.in. na wystawach zbiorowych: ,,Biennale Fotografii Polskiej” w Poznaniu, ,,Fotografie`98″ w Krakowie, ,,Bliżej Fotografii” w Jeleniej Górze, w II, III, IV i V edycji ,,Kontaktów” oraz w ,,Kontakty-c.d.” (BWA Jelenia Góra, rok 2019).
Laureat Grand Prix IX Ogólnopolskiego Biennale Fotografii Górskiej w Jeleniej Górze w 1996 roku.
Kurator wystaw fotografii. Autor tomików poezji haiku. Jego fotografie znajdują się m. in. w Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Muzeum Karkonoskim w Jeleniej Górze oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Justyna Mielnikiewicz od lat z wnikliwością dokumentuje życie codzienne w państwach po rozpadzie Związku Radzieckiego. Jej debiutancka książka „Woman with the Monkey”(2015) to zapis piętnastu lat pracy na Kaukazie. Od 2014 roku fotografuje zaś Ukrainę.

Jej pierwszym i znacznie wcześniejszym zamysłem było podążanie wzdłuż Dniepru, który poza geograficznym znaczeniem, także metaforycznie dzieli to państwo. W trakcie pracy nad projektem „Ukraine runs through it” miały jednak miejsce dwa wydarzenia, które odmieniając losy kraju, musiały też siłą rzeczy zmienić charakter samej serii. Najpierw Euromajdan (przełom 2013-2014) a chwilę później aneksja Krymu przez Rosję postawiły Ukrainę w stanie wojny. Mielnikiewicz fotografuje te przemiany, przygląda się jak ten konflikt dzieli nie tylko kraj, ale i ludzi, rozmawia z nimi.

 – „Ukraine runs through it” to opowieść o zwykłych ludziach z różnych części Ukrainy, którzy musieli nagle zmierzyć się ze znacznie bardziej skomplikowaną codziennością. Poznajemy losy konkretnych osób, patrzymy na życie w Kijowie i w Donbasie, ale także, a może przede wszystkim, w tych najzwyklejszych miastach i wsiach. Ich mieszkańcy mierzą się nie tylko z konfliktem w granicach własnego państwa, ale również z chaosem i propagandą. Część z bohaterów postanowiła aktywnie włączyć się w walkę i opowiedzieć po jednej ze stron. Mielnikiewicz próbowała zrozumieć te postawy, dlatego od lat wielokrotnie podróżowała na Ukrainę i powracała do swoich bohaterów. – powiedziała Joanna Kinowska, kuratorka wystawy.

Justyna Mielnikiewicz – karierę fotografki zaczęła w 1999 roku jako reporterka w krakowskiej „Gazecie Wyborczej”. Od 2001 roku mieszka w Gruzji, pracuje jako wolny strzelec. Członkini i współzałożycielka międzynarodowej Agencji fotograficznej MAPS. Wcześniej – jedna z założycielek kolektywu Sputnika Photos. Publikowała swoje prace w “The New York Times”, “Newsweek Polska”, “Paris Match”, “Monocle”, “Stern” i “Le Monde”. W 2009 roku otrzymała drugą nagrodę w konkursie World Press Photo za zdjęcia dokumentujące wojnę w Osetii Południowej, wykonane na zlecenie “The New York Times”. W tym samym roku została laureatką nagrody Canon Female Photojournalist Prize za projekt o Kaukazie. 

W 2014 roku wydała swoja pierwsza książkę: “Woman With a Monkey – Caucasus in Short Stories and Photographs”, będącą efektem prawie dekady pracy nad dokumentacją regionu. Książka znalazła się w przedstawiającej 100 książek wydanych przez kobiety fotografki publikacji “How We See: Photobooks by Women”, wydanej przez 10×10 Photobooks.

Od 2014 roku pracowała nad projektem poświęconym Ukrainie, “Ukraine Runs Through It”, który w 2019 roku został wydany w formie książkowej przez Pix.house i Instytut Polski w Tbilisi. Książka znalazła się w gronie 20 najlepszych książek roku 2019, wytypowanych do nagrody Aperture Foundation i Paris Photo. 

Echoes Shades to opowieść o ludziach żyjących blisko natury, o społecznościach i plemionach kultywujących dawne rytuały ku czci swoich przodków (zdjęcia zostały wykonane w Indonezji, Afryce, Indiach oraz Rumunii). To także fotografie analizujące fenomen medycyny naturalnej w Polsce i na Syberii. Ludzie żyjący blisko natury, kultywujący dawne rytuały, natura, która naznacza naszą kulturę i kultura, która wynika z natury – to są zagadnienia, które zawsze były moimi tematami.

Cykl Echoes Shades to rozważanie nad naturą człowieka, poszukiwanie jego miejsca w naturze oraz próba artystycznej rewizji wytworów kultury i ich pochodzenia. Pracując nad tym cyklem zainteresowałem się również tematem paralelnym, czyli medycyną tradycyjną. Echoes Shades jest fotograficzną analizą relacji i współistnienia natury oraz kultury. W swoich pracach rozumiem kulturę jako echo natury, natomiast jej symbole, znaki, wytwory, czy rytuały jako cienie żywiołów i zjawisk jakie zachodzą w naturze. Relacje siły, która “znakuje” (Natura), oraz przestrzeni “oznakowanej” (Kultura) są dla mnie podłożem oraz głównym punktem do analizy współczesności.

Zbierski skupia się głównie na kulturach dawnych (często animistycznych np. Paradangan w Indonezji oraz rytuałach przekazywanych od pokoleń w tradycji ustnej (m.in. instytucja Szamana w tradycji syberyjskiej, rola rytuałów przejścia w tradycji Tana Toraja w Indonezji, rytuały inicjacyjne przynależności do wspólnoty w tradycji afrykańskich plemion Rejonu Omo, rola Szeptuch z Podlasia w tradycji medycyny naturalnej regionu). Cykl powstawał również w Rumunii, w regionie Maramuresz.

To opowieść o miejscu człowieka w naturze o jego namiętnościach, pragnieniach, sposobach komunikacji i odpuszczaniu emocji.

Piotr Zbierski (ur. 1987) obecnie doktorant PWSFTviT w Łodzi. Prezentował swoje prace w galeriach m.in. we Francji, Niemczech, Portugalii, Rosji, jak również w magazynach (Shots Magazine, Archivo Zine, Die Nacht, Gup Magazine). W 2012 roku wygrał prestiżową nagrodę dla Leica Oscar Barnack Newcomer Award za cykl prac Pass by me. Jego prace znajdziemy w kolekcjach Kiyosato Museum of Photographic Arts w Japonii oraz w Musée de l’Élysée w Szwajcarii. W 2016 roku wydał swoją pierwszą książkę pt. Push the sky away – tryptyk nad którym pracował w latach 2008-2016. W 2020 roku wydał kolejną książkę Echoes Shades skupiającą się nad relacjami natury i kultury.
www.pushtheskybook.com

Obecnie na całym świecie odbywa się wiele Tygodni Mody. Cztery z najważniejszych to Nowy Jork, Londyn, Mediolan i Paryż. Trzy z nich mają miejsce w Europie. Każdy z nich trwa około tygodnia. W tym czasie projektanci mody, marki czy „domy” pokazują kupującym i mediom swoje najnowsze kolekcje. Przedstawiają, co będzie ważne w nadchodzącym sezonie, a co nie. Niewielu ma możliwość zobaczenia, co się dzieje po drugiej stronie. Wszystko dzieje się tam bardzo szybko, dodatkowo światła, emocje oraz to co widać na twarzach modelek tworzy niesamowitą atmosferę.

Tomasz Lazar urodził się w Szczecinie. Niezależny fotograf, artysta oraz wykładowca Akademii Sztuki w Szczecinie.

Laureat nagród m.in.: World Press Photo, Picture of the Year International, CHIPP, Sony World Photography Award, BZ WBK Press Photo, Grand Press Photo oraz Lumix Festival for Young Journalism.

Jego prace publikowane były w wielu prestiżowych tytułach, takich jak: New York Times, Newsweek International, Sunday Times Magazine, New Yorker, Washington Post czy New York Magazine.

Interesują go przede wszystkim długoterminowe projekty, skupiające się na tematyce społeczeństwa i ludzkiego umysłu

NOT A BLACK SWAN ( „To nie jest czarny łabędź”).

Mianem „czarnego łabędzia” określa się nieprzewidywalne zdarzenie, którego skutki powodują całkowite załamanie dotychczas funkcjonującego systemu. Epidemia koronawirusa zaskoczyła świat, doprowadziła setek tysięcy zgonów w skali globu, co prawda zmieniła diametralnie nasze obecne życie, a prawdopodobne skutki lockdownów potrwają lata, ale pandemia nie okazała się „czarnym łabędziem”. Po niespełna kilku miesiącach widać jak bardzo ludzie tęsknią za światem sprzed covidowym, jak bardzo chcą wrócić do dawnego życia, nawet jeśli był to dla planety pęd ku katastrofie klimatycznej i ekologicznej, a ludność świata i poszczególne społeczeństwa są w większości coraz bardziej rozwarstwione. Epidemia jak każdy kryzys, najbardziej dotknie najbiedniejszych, mających najmniejsze zasoby, najmniejsze oddziaływanie polityczne, a także naszą planetę, zresztą z każdym dniem coraz bardziej zanieczyszczoną plastikiem jednorazowych rękawiczek….

Marek Berezowski. Fotograf i antropolog kultury. Doktorant w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej WH UW, absolwent Fotografii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi oraz Etnologii na Uniwersytecie Warszawskim. Nagrodzony m.in. w konkursach prasowych BZ WBK Press Foto 2014 i 2016, Newsreportaż 2008, nominowany w konkursie Grand Press Photo 2020, laureat konkursu Leica Street Photo 2016, zdobywca dziesięciu honorowych wyróżnień konkursu IPA w 2016. Stypendysta programu „Młoda Polska” Narodowego Centrum Kultury Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2016 r. Prezentował prace między innymi podczas Miesiąca Fotografii w Los Angeles, The Boutographies – Rencontres Photographiques w Montpellier, na Festiwalu Photon w Walencji, Warsaw Photo Days i Eastreet.

Preferuje długoterminowe projekty dokumentalne, m.in. Kosowo (2007-2011), Wojna w Donbasie (od 2015), Citymorphosis: Polska, Chiny, Rosja, Niemcy (2013-2017). W 2017 ukazała się fotoksiążka „Citymorphosis”.

“…Patrzę. Bo czy obraz może być racjonalny? Albo obiektywny? I czy w ogóle by chciał? (…) Jest chyba jakiś powód, dla którego kamienie przy drodze, pozwijany kabel, żyła biegnąca pod cienką skórą i pęknięcie w ścianie nie dla wszystkich układają się w ten sam kształt.Jest chyba jakiś sens w takich plamach Rorschacha…”

„…FIXATION wodzi moje spojrzenie przez fragmentaryczne obrazy, maniakalnie destylowane z szerszych planów, stopniowo wprowadzając mnie w stan bliski temu tytułowemu. To stan naelektryzowania od napięcia między swobodnym szwendaniem się po środowiskach, sytuacjach i kontekstach a fiksacją na kształtach, kolorach i rytmach materii – nieważne, ożywionej czy nie. Między niewinną psychogeografią i obsesyjną obserwacją. W końcu wszędzie znajdzie się jakiś trigger, przyciągający wzrok i wyostrzający fokus, uruchamiający swobodnie rozpływającą się w różnych kierunkach narrację.”

Joanna Pawłowska absolwentka Wydziału Multimediów Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Wystawiała prace między innymi w Berlinie, Bratysławie, Warszawie, Ahaus, Poznaniu,Krakowie i Łodzi.Wykładowczyni Akademii Fotografii w Krakowie. Interesuje ją fotografia oparta na osobistym doświadczeniu, proces, forma oraz asocjacyjna strona obrazu.

Na festiwalu pokaże zdjęcia z wydanej pod koniec ubiegłego roku książki fotograficznej „Fixation”.

Książka zawiera zdjęcia z lat 2013-2018 , stanowi rodzaj analizy dotyczącej czasu i przestrzeni, w których rzeczywistość i doświadczenie własne odciskają ślad a to co marginalne zyskuje znaczenie.

Anka Herbut

Gadhimai to hinduistyczny festiwal, który odbywa się co pięć lat w Bariyarpur, w południowym Nepalu. Miliony wiernych przybywają na wydarzenie.
Punktem kulminacyjnym festiwalu jest rytualny ubój bawołów, których głowy zostaną złożone w ofierze Gadhimai – bogini mocy.
Festiwal sprzyja rozrywce – można bawić się w jednym z kilku parków rozrywki, obejrzeć występy cyrkowe, powróżyć przyszłość, zjeść watę cukrową, a wszystko to odbywa się wokół krwi. To wydarzenie, w którym zaciera się granica między sacrum a profanum.

Mateusz Matuszczak (ur. 1987 w Czeladzi). Fotograf i podróżnik. Studiował Makrokierunek na Wydziale Automatyki, Robotyki i Elektroniki Politechniki Śląskiej oraz Zarządzanie na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach. Ukończył Akademię Fotografii Tomasza Tomaszewskiego (2019), VII Masterclass (2019) pod okiem mentorki Sary Terry oraz Polską Szkołę Reportażu (2019). Od 2020 członek i współzałożyciel BLOK.photo.
Fotografował m.in. mieszkańców faweli w Rio de Janeiro, ostatnie plemię Weddów na Sri Lance, oskarżonych o rzucanie czarów w obozach dla wiedźm w Ghanie. Jego prace prezentowano na wystawach Tyskiego Festiwalu Podróżniczego “Tychy Miasto Zdobywców”, w ramach konkursu „Reduce Your Waste” w Azerbejdżanie. Publikuje w periodykach Wprost i Pismo. Nominowany do Grand Press Photo 2020. Pracuje i mieszka w Warszawie.

Karolina Okrzesik urodzona w 1994 roku w Żywcu. Absolwentka kierunku fotografii w PWSFTviT w Łodzi. W kręgu jej zainteresowań znajdują się podróże, natura i ekologia.

FOTOKLUB OPOLE
przy Oddziale Regionalnym PTTK Śląska Opolskiego

Od kilkudziesięciu lat działa w naszym województwie Komisja Fotografii Krajoznawczej. Do końca 1994 roku kierował nią Fryderyk Kremser, a w roku 1995 stery po nim przejął Roman Hlawacz, który przekształcił KFK w  Fotoklub Opole  z siedzibą w Domku Lodowym nad stawkiem. Od wielu lat instruktorzy fotografii krajoznawczej uczestniczą w  Ogólnopolskich Forach Fotografii Krajoznawczej, odbywających się co roku w innym regionie Polski.

Fotoklub Opole ściśle współpracuje z Centrum Fotografii Krajoznawczej w Łodzi oraz Wojewódzką Biblioteką Publiczną w Opolu, organizując coroczne wystawy fotograficzne w Galerii WuBePe. Bierze też czynny udział w posiedzeniach jury konkursów organizowanych przez szkoły oraz organizacje kulturalne i jest pomocny w licznych przedsięwzięciach lokalnych.

Od kilku lat członkowie fotoklubu uczestniczą w Opolskim Festiwalu Fotografii organizowanym przez Fundację 2.8

Autorzy wystawy:              

Jacek Baranowski, Ludwik Bednarz, Paweł Hęciak, Roman Hlawacz, Paweł Krzysztofka, Bogusław Laitl, Jolanta Mokrzycka, Mirosław Mokrzycki, Bartłomiej Paliga, Jerzy Tomczak  

Od narodzin przez dzieciństwo, młodość, czas dorosły do starości rozwijamy swoje pasje, talenty i umiejętności. 

Całe życie się uczymy, tworzymy, inspirujemy i czerpiemy z doświadczeń innych; doznajemy sukcesów i porażek; radości i smutku; wierząc, że nasza droga prowadzi do celu. 

Będzie Nam niezwykle miło zaprosić wszystkich miłośników fotografii na wystawę prac członków Opolskiego Towarzystwa Fotograficznego, którzy z pasją, radością i zaangażowaniem oddają się trudniej sztuce fotografii. 

Autorzy wystawy: 

Anna Czarnecka, Krystyna Gerc, Katarzyna Mogilnicka, Mirosław Mokrzycki, Dariusz Nowicki, Małgorzata Piechatzek, Jolanta Smerkowska – Mokrzycka, Grzegorz Szewców.